27 noviembre 2005


El único camino hacia el espacio utópico de la autonomía y de la libertad es la creación, la creación continua, dentro de un contexto ético y social.

Justo ahí, fue donde desde una acción socrática, se configura mi mirada.

Porque vivir no es rememorar, nunca quise que estos escritos sean un mero ejercicio de memoria o una mera manifestación de mi sentir cotidiano, son, como definí en otro lugar, una acción, algo que esta vivo y persigue un fin.

Como dice Roberto Juarroz, en Poesía y realidad “La única manera de recibir una creación, es crearla de nuevo. Tal vez, crearse con ella”.

Hemos amado juntos tantas cosas...
(Roberto Juarroz)

Hemos amado juntos tantas cosas
que es difícil amarlas separados.
Parece que se hubieran alejado de pronto
o que el amor fuera una hormiga
escalando los declives del cielo.

Hemos vivido juntos tanto abismo
que sin ti todo parece superficie,
órbita de simulacros que resbalan,
tensión sin extensiones,
vigilancia de cuerpos sin presencia.

Hemos perdido juntos tanta nada
que el hábito persiste y se da vuelta
y ahora todo es ganancia de la nada.
El tiempo se convierte en antitiempo
porque ya no lo piensas.

Hemos callado y hablado tanto juntos
que hasta callar y hablar son dos traiciones,
dos sustancias sin justificación,
dos sustitutos.

Lo hemos buscado todo,
lo hemos hallado todo,
lo hemos dejado todo.

Únicamente no nos dieron tiempo
para encontrar el ojo de tu muerte,
aunque fuera también para dejarlo.

3 Comments:

Blogger llll said...

qué ben, atopar a túa páxina,
de pura casualidade.
quizais as mellores cousas
xorden así.

22:28  
Blogger victor vallina said...

Qué sorpresa, ou se cadra non tanto. Alégrome do encontro e de verche por aquí

19:17  
Blogger victor vallina said...

onde colocamos a Paul Auster senón

15:23  

Publicar un comentario

<< Home